بردبار و حلیم بودن چه فایده‌ای دارد؟ (۱)

قالَ امیرُالمؤمنینَ عَلِیٌّ علیه السلام :

اَوَّلُ عِوَضِ الْحَلیمِ مِنْ حِلْمِهِ، أنَّ النّاسَ أنْصارُهُ عَلَی الْجاهِلِ. 

(نهج البلاغة، حکمت ۲۰۶

وسائل الشیعة، ج ۱۵، باب ۲۶ از ابواب جهاد نفس، ح ۲۰۴۷۵) 

ترجمه روایت

اولین عوض و نتیجه‌ای که انسان بردبار و حلیم به خاطر حلمش دارد {به دست می‌آورد}، این است که مردم یار و یاور او هستند بر علیه شخص جاهل و نادان {و از او حمایت می‌کنند}. 

تجزیه و ترکیب

قال = فعل ماضی. 

امیر = فاعل و مرفوع. 

المؤمنین = مضافٌ إلیه و مجرور. 

علی = عطف بیان از امیرالمؤمنین و مرفوع. 

علیه = جار و مجرور، خبر مقدم، متعلق به عام محذوف، محلا مرفوع. 

السلام = مبتدای مؤخر، و مرفوع. 

جمله «علیه السلام» = معترضه است و محلی از اعراب ندارد. 

اول = مبتدأ و مرفوع. 

عوض = مضافٌ إلیه و مجرور. 

الحلیم = مضافٌ إلیه و مجرور. 

من حلمه = جار و مجرور، متعلق به «عوض». 

أنَّ = حروف مشبهة بالفعل و از ادات مصدریه. 

الناس = اسم «أنَّ» و منصوب. 

أنصارُ = خبر «أنَّ» و مرفوع. 

ه = مضافٌ إلیه و محلا مجرور. 

علی الجاهل = جار و مجرور، متعلق به «انصار». 

ارزش عزاداری بر اهل بیت علیهم السلام (۲)

قال علیُّ بن الحسین علیهما السلام: أیُّما مُؤمِنٍ دَمِعَت عَیناهُ لِقَتلِ الحُسَینِ علیه السلام حَتّى تَسیلَ عَلى خَدِّهِ، بَوَّأهُ اللّه ُ بِها فی الجَنَّةِ غُرَفاً یَسکُنُها أحقاباً. {حدیث در ادامه درجات بالاتر و ثواب آن را هم بیان می کند.}

امام سجاد علیه السلام می فرماید: هر مؤمنى که چشمانش براى کشته شدن حسین علیه السلام گریان شود تا اینکه که اشک بر گونه هایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن او را در غرفه هاى بهشتى جاى دهد که روزگاران درازى را در آنها به سر بَرَد.
(ثواب الأعمال شیخ صدوق، ج۱، ص ۱۰۸)

ارزش عزاداری بر اهل بیت علیهم السلام (۱)

قال علیُّ بنُ موسی الرضا علیه السلام: مَنْ تَذَکَّرَ مُصابَنا وَ بَکی لِما ارْتُکِبَ مِنّا کانَ مَعَنا فِی دَرَجَتِنا یَومَ القِیامةِ وَ مَن ذَکَّر بِمُصابِنا فَبَکی و أبکی لَم تَبکِ عَینُه یَومَ تَبکِی العُیُونُ وَ مَن جَلَسَ مَجلِساً یُحْیَی فیهِ أمرُنا لَم یَمُتْ قَلْبُه یَومَ تَمُوتُ القُلُوبُ.
امام رضا علیه السلام فرمودند: کسی که مصیبت های ما را متذکر و یادآور شود {برای خودش مرور کند} و به خاطر آنچه که در حق ما مرتکب شده اند گریه کند، در روز قیامت همراه ما و در درجه ما خواهد بود.
و کسی که مصیبت های ما را بیان کند و بگرید و بگریاند، چشمش روزی که چشم ها در آن روز گریان است گریان نخواهد بود.
و کسی که در مجالس احیاء امر ما {اهل بیت} بنشیند قلبش در روزی که قلب ها می میرند نمی میرد.
(امالی شیخ صدوق، مجلس ۱۷، ص ۷۴، ح ۴)

شور و حرارت حسینی

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لاتَبْرُدُ اَبَداً»
پیامبر اکرم - درحالیکه ابی عبدالله علیه السلام را روی پای خود نشانده بودند - فرمودند: شهادت حسین علیه السلام آتشی در دل های مؤمنین به پا کرده است که تا ابد سرد شدنی نیست...

(مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۳۱۸، ح ۱۲۰۸۴)

بسم الله

عَنِ اللّهِ جَلّ وَ عزَّ أنَّهُ قالَ: کُلُّ أمرٍ ذى بالٍ لَم یُذکَر فیهِ بِسمِ اللّهِ فَهُوَ أَبْتَرُ؛

حضرت رسول صلوات الله علیه و آله از خداوند عزیز و جلیل نقل کرده است که فرمود: هر کار ارزشمندى که در آن بسم اللّه‏ ذکر نشود ناقص است.

(بحارالأنوار(ط-بیروت) ج ۷۳، ص ۳۰۵)